Να κάνουμε λοιπόν όλοι το χρέος μας, να ανάψουμε το κεράκι μας και να μνημονεύσουμε το μακαρίτη. Ζωή σε μας που λένε. Εμείς να’ μαστε καλά να το θυμόμαστε και για το χρέος, ας είναι μόνο το κερί φυσικό και όχι πλαστικό και το κάναμε.
Θα θαυμάσουμε τις ωραίες διαφημίσεις για την ημέρα στην τηλεόραση, τις καταχωρήσεις στα έντυπα, τα έξυπνα σλόγκαν στα τοκ-σόου, θα συγκινηθούμε από την ευαισθησία των σουπερμάρκετ που στο εξής τα φυλλάδια που θα μας πετούν στα μούτρα του σπιτιού μας θα είναι από ανακυκλωμένο χαρτί.
Θα συγκινηθούμε ακόμα και με τους πολιτικούς με τους πύρινους λόγους τους, την ώρα που θα ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα εγκαινιάζοντας φιλικά πυρηνικά εργοστάσια.
Ακόμα και εμείς οι ίδιοι μέσα στη θρησκευτική κατάνυξη ίσως χαμηλώσουμε το γκάζι στο ΙΧ μας και ναι, θα υποσχεθούμε στον εαυτό μας ότι θα πάρουμε μέρος στο επόμενο μποϋκοτάζ για … κάτι και θα γίνουμε συνειδητοποιημένοι πολίτες, ναι γιατί τώρα που το σκέφτομαι με στραβοκοίταξε ο πιτσιρικάς όταν πέταξα το χαρτάκι στο δρόμο, και μου την είπε, και αυτός δεν πετάει σκουπίδια και κλείνει και το φως και τη βρύση όταν δε χρειάζεται και τα’ χει βάλει με μένα που του κληροδοτώ αυτό το χάλι.
Αλλά αρκετά συγκινήθηκα σήμερα, κουράστηκα, θα γυρίσω στον καναπέ μου να δω την αγαπημένη μου εκπομπή, όπως την κυρα-Λένη στην Κοζάνη που θα συγκινηθεί και ίσως και να κλάψει παρακολουθώντας το αγαπημένο της μεσημεριανάδικο, που θα έχει φυσικά θέμα σχετικό με την παγκόσμια ημέρα του περιβάλλοντος. Μόνο που επειδή το’ χει ίσως συνηθίσει, δε θα παρατηρήσει ότι το δάκρυ της είναι μαύρο από την κάπνα…
Κώστας Φωτεινάκης